Η συνέντευξη μας στο ‘kerkyrasports.gr’.

αναδημοσίευση από το: ‘kerkyrasports.gr’
Η συνέντευξη που μας πήρε ο φίλος δημοσιογράφος Βασίλης Αργαλιάς στο ‘kerkyrasports.gr’.

''Μπροστά σε δίλημμα''

Στη ζωή τίποτα δεν είναι τυχαίο! Ένας άνθρωπος του αθλητισμού που έχει αφιερώσει χιλιάδες ώρες της καθημερινότητας στην ‘αιώνια αγάπη του’, είδε μετά την πάροδο μίας δεκαετίας τη δουλειά του να ανταμείβεται ξανά και μάλιστα εις διπλούν.

Ο Παύλος Σκορδίλης αφού οδήγησε το 1999 στην κορυφή τον Φίλιππο Σγούρο, ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του επί κοντώ στη χώρα μας, επέστρεψε δριμύτερος. Κι αυτό γιατί είναι ο προπονητής του Γιάννη Κότση και της Λορέλας Μάνου, του κορυφαίου διδύμου στο ίδιο αγώνισμα στην κατηγορία Εφήβων – Νεανίδων, όχι μόνο εντός συνόρων αλλά και σε επίπεδο Βαλκανίων, μετά την πρόσφατη κατάκτηση ισάριθμων χρυσών μεταλλίων στους αγώνες που έγιναν στις 5-6 Σεπτεμβρίου στο Σχηματάρι. Είναι σίγουρα σπάνιο φαινόμενο για ένα σύλλογο να έχει την πρωτοκαθεδρία και στις δύο κατηγορίες όμως τα πάντα έχουν την εξήγηση τους. Αμέτρητες ώρες δουλειάς κάτω από αντίξοες συνθήκες με διάθεση όμως και πείσμα για να φτάσουν στην επιτυχία, έφερε τα εντυπωσιακά αποτελέσματα που κάνουν περήφανους όλους τους Κερκυραίους. Όμως τα δύσκολα τώρα αρχίζουν καθώς οι απαιτήσεις και οι προσδοκίες αυξάνονται, χωρίς πάντως να έχει δοθεί καμία λύση στο τεράστιο πρόβλημα της έλλειψης ικανών εγκαταστάσεων να φιλοξενήσουν την προετοιμασία των «χρυσών παιδιών». Και το δυσάρεστο είναι ότι πίσω ακολουθεί μία ακόμη νέα γενιά ελπιδοφόρων αθλητών που έχει ήδη καταθέσει διαπιστευτήρια με Πανελλήνιες νίκες και μετάλλια.

Εμφανώς προβληματισμένος (παρότι χαρούμενος για τη δικαίωση των προσπαθειών) ο «πρωτομάστορας» των διακρίσεων που τιμούν και προβάλλουν το νησί μας, μίλησε για την πορεία ως εδώ αλλά και για την επόμενη ημέρα.

- Μπορούμε να μιλάμε για τη μεγάλη επιστροφή του ΚΓΣ στις επιτυχίες στο επί κοντώ;

« Δέκα χρόνια μετά από το χρυσό μετάλλιο του Φίλιππα Σγούρου στο επί κοντώ το 1999 στους Βαλκανικούς αγώνες στην Κοστάντζα της Ρουμανίας και κάποια σκαμπανεβάσματα στην πορεία, φτάσαμε και πάλι - αυτή τη φορά εις διπλούν - σε ανάλογες διακρίσεις στην κατηγορία Εφήβων και Νεανίδων. Η Λορέλα και ο Γιάννης κέρδισαν σχετικά εύκολα την 1^η θέση στους Βαλκανικούς στο Σχηματάρι και είμαστε όλοι πολύ χαρούμενοι για το επιτυχημένο κλείσιμο της χρονιάς. Το να έχουμε κατακτήσει τόσα Πανελλήνια μετάλλια εφέτος στα άλματα σε όλες τις κατηγορίες είναι κάτι συγκλονιστικό και κατά κάποιον τρόπο μας ‘τρομάζει’, εννοώντας τη συνέχεια. Δηλαδή εδώ που βρεθήκαμε, τι κάνουμε;».

-Θεωρείς ότι βρίσκεστε μπροστά σε σταυροδρόμι;

« Εδώ που φτάσαμε, έχουμε αρχίσει κι ανησυχούμε γιατί δεν ξέρουμε πώς να προχωρήσουμε. Υπάρχει μεγάλο δίλημμα. Έχουμε μπροστά μας τη χειμερινή περίοδο που είναι η πιο ουσιαστική για τον αθλητή του στίβου τη σημερινή εποχή καθώς τώρα μπαίνει στο κλειστό και θα βγει το Μάρτη. Πρέπει καθημερινά να κάνει το προπονητικό του πρόγραμμα του σε μία κλειστή αίθουσα με τις κατάλληλες συνθήκες που είναι συγκεκριμένες για τα άλματα (επί κοντώ, ύψος, μήκος, τριπλούν). Σε αυτό το χώρο πρέπει να δουλεύουν οι αθλητές απερίσπαστοι, χωρίς βροχή, αέρα, κρύο, προκειμένου να βγει σωστά ο προγραμματισμός. Ειδικά σε αυτές τις ηλικίες είναι υποχρεωτικό και αναγκαίο για τον αθλητή να κάνει κλειστό στίβο, να έχει δύο περιόδους προετοιμασίας. Δε μπορεί να έχει στόχο κάθε χρόνο να είναι έτοιμος τον Ιούνιο, να κάθεται έναν ολόκληρο χρόνο και να είναι μακριά από το αντικείμενο του. Όπως είναι σήμερα τα πράγματα, πρέπει να κάνει οπωσδήποτε 3-4 αγώνες στον κλειστό στίβο. Οπότε η 1^η προετοιμασία ολοκληρώνεται το Φλεβάρη και το Μάρτη ξεκινά η αντίστοιχη για τον ανοικτό. Εμείς κάνουμε μία υποτυπώδη ενιαία προετοιμασία, έχουμε ορισμένες παρουσίες στον κλειστό για να αποκομίσουμε ότι καλύτερο μπορούμε. Εκεί βλέπουμε αθλητές χαμηλότερου επιπέδου – θεωρητικά πάντα – να πηγαίνουν έτοιμοι και περιμένουμε το καλοκαίρι για να τους ξεπεράσουμε. Θέλουμε το χειμώνα να έχουμε μία καλή βάση για να χτίσουμε ενόψει της καλοκαιρινής σεζόν».

- Το περίφημο κλειστό προπονητήριο θα κατασκευαστεί ποτέ;

« Αν και είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος, στο συγκεκριμένο θέμα δε συμβαίνει αυτό γιατί το πέρασμα των χρόνων δεν αφήνει τέτοια περιθώρια. Κανείς υπεύθυνος δεν έχει καταφέρει το παραμικρό κι από ένα σημείο και μετά καταντά κουραστικό να ασχολείσαι μαζί τους. Τι άλλο να πω; Όλη η Ελλάδα εκσυγχρονίζεται όσον αφορά στις αθλητικές εγκαταστάσεις και κάθε νομός σταδιακά έχει αποκτήσει ότι του χρειάζεται και τις απαραίτητες υποδομές, χωρίς μάλιστα υπέρογκα έξοδα. Το Σχηματάρι πχ όπου έγιναν οι Βαλκανικοί αγώνες, έχει ένα πανέμορφο στάδιο αν και μιλάμε για μία κωμόπολη. Όλοι όμως βοήθησαν με τον τρόπο τους, βρήκαν χορηγούς και έφτιαξαν ένα σύγχρονο στάδιο. Εμείς στην Κέρκυρα προφανώς δε μπορούμε».

- Πως βλέπεις το μέλλον για τη Λορέλα, το Γιάννη αλλά και γενικότερα για το γκρουπ των αλμάτων;

« Εκτός από τη Λορέλα και το Γιάννη υπάρχουν από πίσω κι άλλα παιδιά με ταλέντο και υψηλούς στόχους. Έχουν μπει στον ανάλογο προγραμματισμό ώστε τα επόμενα χρόνια να πλαισιώσουν τις Εθνικές ομάδες και να έχουν διεθνείς διακρίσεις. Έκλεισε ένας κύκλος πέντε ετών γιατί η δουλειά και τα αποτελέσματα της δεν οφείλονται μόνο στην εφετινή χρονιά. Χρόνο με το χρόνο, λιθαράκι-λιθαράκι έφτασαν σε αυτές τις επιτυχίες. Δεν έγινε τίποτα μαγικό. Ασταμάτητη δουλειά μέρα με τη μέρα οδήγησε σε αυτό το επίπεδο. Τα δύο παιδιά ολοκλήρωσαν την παρουσία τους στους Εφήβους – Νεάνιδες και θα ενταχθούν πλέον στην κατηγορία Ανδρών – Γυναικών και θα χρειαστούν μία ιδιαίτερη προσοχή. Δεν πρέπει να γίνουν λάθη. Αντίθετα πρέπει να βοηθηθούν, να προσεχθούν και να μην αφεθούν στην τύχη τους. Ούτε να φύγουν ξαφνικά για κάπου αλλού γιατί είναι και το συγκεκριμένο αγώνισμα που δεν έχει ιδιαίτερες βάσεις στη χώρα μας ώστε να εξελιχθούν. Τους λείπουν ακόμη στοιχεία που θα τους βοηθήσουν να ανέβουν περισσότερο στις επιδόσεις τους και είναι πράγματα τα οποία δουλεύουμε μαζί για χρόνια και πρέπει να ολοκληρώσουν την προσπάθεια τους αυτή. Παράλληλα θα πρέπει να φροντίσουν και το μέλλον τους. Σίγουρα θα έχουν τη στήριξη και τη μέριμνα από πλευράς ΣΕΓΑΣ αφού θα ενταχθούν σε κάποια κατηγορία αλλά θεωρώ ότι και η τοπική κοινωνία μπορεί εύκολα να τους αγκαλιάσει και να κάνει απλά πράγματα – ορισμένες μικρο-χορηγίες - για να σταθεί δίπλα τους. Εκτός του ότι προβάλλουν με τις επιτυχίες τους το νησί, αποτελούν ‘πρότυπα’ για τα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με το στίβο. Να βλέπουν το στυλ προπόνησης κι εκγύμνασης για να βάλουν κι αυτά ως στόχο μία αντίστοιχη πορεία».