Ακούω έξω από το σπίτι μου την πρώτη δυνατή βροχή
Άλλη μια αθλητική χρονιά ξεκινά ακριβώς όπως οι τελευταίες 25 που ενθυμούμαι χωρίς να έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα.
Το ίδιο γήπεδο χωρίς καμιά ουσιαστική βελτίωση κρύο και αφιλόξενο για ένα ακόμα δύσκολο χειμώνα για όλους τους αθλητές του στίβου.
Το κλειστό προπονητήριο του στίβου πλανιέται σαν φάντασμα 30 χρόνια τώρα στα όνειρα μας.
Έχω πραγματικά βαρεθεί και απογοητευτεί κάθε χρόνο τέτοια εποχή να λέω συνέχεια τα ίδια πράγματα , έχουμε κουράσει και τους συμπολίτες μας με τα ίδια και τα ίδια.
Γιατί δεν τα παρατάτε?
Δεν σας ακούει (σχεδόν) κανένας.
Αυτό που έχουμε αγαπήσει τόσα χρόνια και τόσο αγνά υπηρετούμε δεν μας κάνει καρδιά να αφήσουμε εύκολα.
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Καλό μας χειμώνα με υγεία……………..